فلک به آبلهٔ خار دیده می ماند

زمین به دامن در خون کشیده می ماند

طراوت از ثمر آسمانیان رفته است

ترنج ماه به نار کفیده می ماند

شکفته چون شوم از بوستان، که لاله و گل

به سینه های جراحت رسیده می ماند

زمین ساکن و خورشید آتشین جولان

به دست و زانوی ماتم رسیده می ماند

کمند حادثه را چین نارسایی نیست

رمیدنی به غزال رمیده می ماند

ز روی لاله ازان چشم برنمی دارم

که اندکی به دل داغدیده می ماند

چو تیر، راست روان بر زمین نمی مانند

عداوتی به سپهر خمیده می ماند

تمتع از رخ گل می برند دیده وران

به عندلیب گلوی دریده می ماند